روز جهانی عصای سفید را به همه روشندلان سبز چشم تبریک میگویم

از زبان یک روشندل:

آی آدم ها،آدم های بینا، به من ترحم نکنید.نگویید بیچاره کور است،نمی بیند،دنیا در نظرش گوری تنگ و تاریک است.نه،چنین نیست ؛من هم می بینم اما نه با چشمانم ،من با انگشتانم می بینم.نقطه های برجسته زیر انگشتان من به کلمات مبدل می شوند؛کلمات را می خوانم،می خوانم و می خوانم  سرگذشت پسرکی را که روزی با دوچشم بینا  در کنار پدر و مادر و خواهر و برادرانش با شادمانی روزگار را سپری می کرد.پسرکی که عاشق دیدن آسمان و زمین و گل ها و گیاهان و زیبایی ها بود؛اما حادثه ای دلخراش نعمت بینایی را از او گرفت.دنیای پسرکوچولو تبدیل به زندان  شد.او دیگر پروانه ها را روی گل ها ندید.لرزش برگ ها روی شاخه های درختان را ندید.آسمان آبی،خورشید طلایی ،رودجاری و پرواز پرندگان را ندید.

پسرکوچولو غمگین شد.با خودش گفت:کاش می توانستم کتاب بخوانم و همه چیز را بدانم .اما کتاب ها را تنها آدمهای بینای باسواد می توانستند بخوانند پس او محکوم بود که بی سواد بماند.

سال ها گذشت.پسرکوچولو مرد جوانی شد؛مردی که پیوسته در شبی تاریک و ظلمانی می زیست.تا این که روزی دریافت که می تواند کاری بکند.او نقطه هایی را برای نوشتن در نظر گرفت و یک الفبای ساده،مخصوص نابینایان درست کرد.با آن نقطه ها،کلمات زیر انگشتانش جان می گرفتند.

چه روز بزرگی بود آن روز که فهمید با نقطه ها می تواند بخواند و بنویسد.حالا می توانست هر کتابی را که دوست دارد بخواند.او دیگر بی سواد نبود، پس کور هم نبود.او بر تاریکی چیره شد و هزاران نابینای دیگر را هم از ظلمت و تاریکی نجات داد.

امروز به خاطر همت و تلاش اوست که ما نابینایان می خوانیم و می نویسیم و باسواد می شویم و تا دنیا برپاست ،مدیون او خواهیم بود و او کسی نیست جز لوئی بریل مبدع خط مخصوص نابینایان که به نام او خط بریل نامیده شده است.

نام و یاد او تا ابد در قلب های نابینایان زنده است.روانش شاد.

23 مهرماه روز جهانی عصای سفید(نابینایان) بر همه ی روشندلان عزیز، مبارک باد.